මං චිත්‍රපටයක්
විචාරය කරන්නේ තිරයේ දකින රූප රාමු, ඇසෙන හඬ පටය පාදක කොටගෙන මිසක වෙනත් පරිබාහිර
කාරණාවන් අනුව නොවෙයි.
විශේෂයෙන් වාර්තා චිත්‍රපටයකදී සත්‍ය
සිදුවීම් සංසන්දනය කරනවා වුණත් වෘතාන්ත චිත්‍රපටයක් ගැන ඇනලයිස් කිරීමේදී හුදෙක්
සිනමා ශාලාව තුළ දකින දේ පමණයි සැලකිල්ලට ගන්නේ.
අපේ තරුණ කාලයේදී, එකල රටේ පාලකයා වූ
ප්‍රේමදාස ජනාධිපති වැපිරූ භීෂණයෙන් අනූනමයෙන් බේරුණු, අහම්බෙන් දිවි ගලවා ගත්
පරපුරක සාමාජිකයෙක් විදිහට අපේ පරම්පරාවේම ඝාතනයට ලක් වූ රිචඩ් ද සොයිසා වැන්නෙක්
මූලික කොට තැනූ "රාණි" චිත්‍රපටය නරඹද්දී අපේ පරම්පරාවේම අහම්බෙන් දිවි
ගලවා ගත් සගයෙක් වන අශෝක හඳගම සිනමාවේදියාගේ අර්ථකථනය හෝ ඔහුගේ මනෝභාවය මත තිරයේ
දිග හැරුණු රූපාවලියට පමණයි අවධානයට ලක් කළේ.
රාණි චිත්‍රපටය රිචඩ් ද සොයිසා නම්
මාධ්‍යවේදියා, කලාකරුවා හෝ ඔහුගේ මව මනෝරාණි සරවනමුත්තුගේ ජීවිත කතාව රැගත් චිත්‍රපටයක්
නොවේ. මේ කිසිසේත්ම රිචඩ් ද සොයිසාගේ හෝ
මව මනෝරාණිගේ චරිතාපදාන චිත්‍රපටයක් නොවෙයි. මෙය සමහරු කියන්නා සේ Biographical හෝ Biopic
කැටගරියට අයත් වන්නේද නොවේ. චිත්‍රපටය නැරඹූ
බොහෝ දෙනා වරද්දා ගන්න තැන වන්නේ මෙයයි. ඔවුන් සැබෑ රිචඩ්, සැබෑ මනෝරානි සොයන්නට
උත්සුක වුණේ මේ වරද්දා ගැනීමෙනුයි.
රිචඩ් ද සොයිසාගේ මව සිය එකම දරුවා,
බෙහෙවින් ආදරය කළ එකම පුතා, සිය ජීවිතයේ අඩක්වූ තරුණයා ඝාතනයට ලක් වීමෙන් පසු
ජීවිතයට මුහුණ දුන් ආකාරය හඳගමගේ ඇසින් විග්‍රහ කිරීමක් ලෙසයි මා දකින්නේ.
මේ චිත්‍රපටය හඳගම හැර වෙනත් අධ්‍යක්ෂවරයෙකු
නිමා කළා නම් මීට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස් රූපාවලියක්, රූප
සංජානනයක් ජනිත වනු ඇති.
එසේම චිත්‍රපටයක් විචාරය කිරීමේදී මා යෝජනා
කරන්නේ පෙනෙන රූපාවලිය හා ඇසෙන හඬ පටය මත විචාරක්ෂියක් යොමන ලෙසයි. එසේ නැතුව චිත්‍රපටය
අධ්යක්ෂණය කිරීමට විචාරකයා උපදෙස් දිය යුතු නැහැ. අර ජවනිකාව මෙහෙම වුණා නම්
හොඳයි, අරහෙම වුණා නම් හොඳයි, අරක එපා, මේක එපා, අරක නෑ, මේක නෑ..යනුවෙන් තමන්ට
රිසි යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීමත් විහිළුවක්. එහෙම අයට අපට කියන්න වෙන්නේ එහෙම නම් ඔයා
ඒවා දාලා, අරවා ඉවත් කරලා, ඒ නළු නිළියන් හොඳ නැත්නම් සුදුසු අය දාලා චිත්‍රපටයක්
හදන ලෙසයි.
සමස්ථය කුළුගන්වන වචනය කිහිපයකින්
කිවහොත් රාණි යනු අශෝක හදගම නිර්මාණය කළ
විශිෂ්ටතම චිත්‍රපටය නොවනවා සේම සාමාන්‍ය චිත්‍රපටයකුත් නොවෙයි.
"අල්බෝරාදා", "මේ මගේ සඳයි" වැනි විශිෂ්ට චිත්‍රපටයක් නොවන්නා සේම "විදු"
"අසන්ධිමිත්තා" වැනි සාමාන්‍ය
චිත්‍රපටයක්ද නොවේ. මා රාණි පෙළගස්වන්නේ, "මේ
මගේ සඳයි" "ඉනි අවන්", “අක්ෂරය” යන හඳගමගේ අතිශය දේශපාලනික චිත්‍රපට ගමන් මගේ
නවතම අත්හදා බැලීම ලෙසයි. දේශපාලන චිත්‍රපට ලෙස අප වර නගන්නේ දේශපාලන චරිත පිහිටා
තිබීම, පාද කොට ගැනීම නොවේ. කෘතිය පුරා සිහින් හුයක් සේ දිවෙන දේශපානය මතයි. ධර්මසේන පතිරාජ ලංකාවේ ප්‍රමුඛ දේශපාලන
චිත්‍රපටකරුවා වෙද්දී "රහස් කියන කඳු" තැනූ ජගත් මනුවර්ණ හැරුණු කොට
අතිශය දේශපාලන සංසිද්ධීන් පාදක කොට චිත්‍රපට හැදූ එකම සිනමාකරුවා වන්නේ අශෝක හඳගමයි.
හරි දැන් අටුවා ටීකා ටිප්පනි අතහැර
"රාණි" චිත්‍රපටය ව්‍යච්ඡේදනය කරමු.
“රාණි” යනු දේශපාලන චිත්‍රපටයක්. එය
දේශපාලන චිත්‍රපටයක් (Political Cinema) ලෙස
මා හඳුන්වන්නේ මියගිය හෝ ජීවමාන දේශපාලකයින් චරිත ලෙස හමුවන නිසා නොවේ. මුළු මහත්
සමාජයක් ග්‍රහණයට ගත් දේශපාලන සංසිද්ධි පසුබිමේ හඹාගෙන සමාජ දේශපාලන කතිකාවතකට මග
පාදන චිත්‍රපටියක් බැවිනුයි.
සමාජ විරෝධී, අයුක්තිය
රජ කළ, සමාජ අසාධාරණය ඉස්මතු වූ අන්ත දූෂිත හා අන්ත ප්‍රතිගාමී පාලන ක්‍රමයකට
විරුද්ධව තරුණ තරුණියන් නැගී සිටි යුගයක ඔවුන් සමූල ඝාතනය කොට බලය රැක ගන්නට වෙර
දැරූ මිනීමරු පාලන තන්ත්‍රයක ම්ලේච්ඡත්වය තමයි මේ චිත්‍රපටයෙන් පිළිබිඹු වන්නේ. ඒ
සඳහා ඒ යුගයේ වින්දිත පවුලක් හා ඒ හා බැඳුණු චරිත තමයි හඳගම යොදා ගන්නේ.
චිත්‍රපටය ගලා යන්නේ සිද්ධීන් අනුපිළිවෙළට
නොවේ. එහෙයින් මා විග්‍රහ කරන්නේත් අනුපිළිවෙළකට නොවේ. මුල-මැද-අග උඩු යටිකුරු වූ පෙළකින් තමයි තිර
රචනය ගොඩනැගී ඇත්තේ.
80 දශකයේ අවසාන භාගය වන විට, විශේෂයෙන් 88-89 වර්ෂ වලදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ මෙන්ම දේශප්‍රේමී ජනතා ව්‍යාපාරයේ
නිරායුධ මෙන්ම සන්නද්ධ තරුණ තරුණියන් රටේ විවිධ ප්‍රදේශවල විවිධ අවස්ථාවල පාලනය
සියතට ගනිද්දී රටේ නිල පොලිසිය හා හමුදාව එක්ව පැරා මිලිටරි කණ්ඩායම් ඝාතන
සංස්කෘතියක් ඇරඹුවා. ඒ අනුව මහ මඟදී පමණක් නොව නිවෙස් තුළදීත් ක්‍රියාකාරීන්
අනුගාමිකයන්, සහය දක්වන්නන් පැහැරගෙන ගොස් මරා දමනු ලැබුවා, අතුරුදන් කරනු ලැබුවා.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ නායක රෝහණ
විජේවීර ඇතුළු ක්‍රියාධරයින් ඝාතනය කළ 1989
නොවැම්බර් මාසයෙන් පසුව ඉතිරි වූ පළමු පෙළ හා දෙවන පෙළ නායකයන් පමණක් නොව අනුගාමිකයන් මෙන්ම විවිධාකාරයෙන් සම්බන්ධ වූවන්ද පාවා දෙන්නන් හා
ඔත්තු කරුවන්ගේ තොරතුරු මත ඝාතනය කිරීම ඇරඹුණා.
මේ ඝාතන බොහෝමයක් රටේ පාලකයාගේ, පාලකයා වටා සිටි ජුන්ටාවේ අනුදැනුම හා තෝරා
ගැනීම මත සේම හුදෙකලා සිදුවීම් ලෙසට ද සිදු වුණා.
"රාණි" චිත්‍රපටයේ පොලිස් කණ්ඩායම
කිසියම් ලොක්කෙක් සමග රාත්‍රී මත්පැන් සාදයක් පවත්වා එහිදී කියවෙන නමක් වන
රූපවාහිනී නිවේදක රිචඩ් ද සොයිසා පැහැරගෙන ගොස් මරා දමනවා.
සැබෑ ලෝකයේ එවකට පාලකයා වූ ප්‍රේමදාස
මත්පැන් සාද නොපැවැත්වූ කෙනෙක් ලෙස අප දැන සිටියත් චිත්‍රපටයේ රූප රාමු මගින් ප්‍රේමදාස
ලෙස යමෙකුට උපකල්පනය කළ හැකියි. සැබෑ ලෝකයේ ප්‍රේමදාස මෙන්ම තවත් ලොක්කන් උන්නා. ඒ
සිරිසේන කුරේ, රංජන් විජයරත්නන වැන්නන්.
චිත්‍රපටයේ පොලිස් නායකයා රොනී ගුණසිංහ
ලෙස නොදැක්වූවත්, තිරයේ පතිත වන දේ මෙන්ම සැබෑ ලෝකය හා සංසන්දනය කිරීමේදී ඒ ප්‍රේමදාස
සමඟ මරාගෙන මැරෙන බෝම්බයෙන් ඝාතනය වූ පොලිස් අධිකාරී රොනී ගුණසිංහ බව අපි දන්නවා.
හදගම රොනීගේ හෝ ප්‍රේමදාසගේ නම් සදහන්
කිරීමෙන් වැලකුණත් මේ චරිත සඳහා තෝරාගත් නළු නිළියන් මගින් අපට මේ කවුරුන්දැයි ඉඟි
කරනවා. එහෙත් ඒ කාලයේ
සිද්ධි ගැන සංවේදී නොවන, අත්දැකීම් නැති නව පරම්පරාව හෝ විදෙස් පිරිස් මේ චරිත
හඳුනාගන්නේ නැහැ. "ලොක්කා" ඕනෑ කෙනෙකු විය හැකිය.
එකම නිශ්චිත කාරණය වන්නේ මේ හැම
ලොක්කෙකුම අවසාන විග්‍රහයේදී ඉටු කළේ රටේ පාලකයා වූ රණසිංහ ප්‍රේමදාසගේ උවමනාවට
බවයි.
ඒ නිසා චිත්‍රපටය පුරා ප්‍රේමදාසගේ
භයංකාර මිනීමැරු භාවිතය හෙවනැල්ලක් සේ පිළිබිඹු වෙද්දී චිත්‍රපටය අවසන් ජවනිකාවේ
ලොක්කා සඳහන් කළ පුද්ගලයකු සොයා ගොස් පැහැරගෙන ඝාතනය කිරීමේ වගකීමෙන් චිත්‍රපටය
තුළ ප්‍රේමදාස නිදහස් වන්නේ නෑ.
අනෙක් අතට ලොක්කා කවරෙකු වුවත්, ලොක්කා
සංකේතයක් වුවත් ඔහු නමක් සඳහන් කරනවා හැර දැන් මරා දමන්නයි නියෝග දෙන්නේ නෑ. ඒ මිලිටරි
හෝ පැරාමිලිටරි කණ්ඩායම් තමන්ට ලබාදෙන ලිස්ට් එකෙන් එක එකා ඉවරයක් කරනවා පමණයි.
"අරූ ඕනෑවට වැඩියි" යන්නෙන්
කියන්නේ “අරූ අයින් කරපන්” කියන එක තමයි.
“රාණි” චිත්‍රපටය පුරා ජීවත් වෙන්නේ
වෛද්‍ය මනෝරාණි සරණමුත්තුයි. පැහැරගෙන ගිය
පුතා පැය කිහිපයක් ඇතුළත මරා දමනු ඇතැයි ඇය තුන් හිතකින්වත් හිතන්නේ නෑ. එසේ
සිතුවා නම් ඇය ඇගේ පෞද්ගලික සම්බන්ධතා භාවිත කොට ඒ රැය පුරා පුතාව බේරා ගැනීමට
උත්සාහයක යෙදෙනවා නිසැකයි. එසේ පැහැරගෙන ගියද, පෞද්ගලික මැදිහත්වීම් මගින් නිදහස් කොට ගත්
තරුණයින් සිටියා.
විශේෂයෙන් ඒ වන විට ප්‍රේමදාසට එරෙහිව
ක්‍රියාකාරී වුණත් "පැය විසි හතරක් ඇතුළත රිචඩ් නිදහස් කරගන්නවා” කියා තමන්ගේ හිතෛෂී දේශපාලකයා වූ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි
පැවසූ වදන් ඇය විශ්වාස කළා. ලලිත් එය කියන්නේ දැඩි විශ්වාසයකින්. ඒත් පැහැරගෙන
යන්නට ආ මොහොතේ රොනී පැවසූ වචන වල බරපතළකම මනෝරාණි වටහා ගත්තේ නෑ. “අපි ආවෙ ඇමති ලෙවල් එකට ඉහළින්
ආ ඔ්ඩරයකින්.”
හිටපු රාජ්‍ය ආරක්ෂක ඇමති වුවත් ලලිත්
ඇතුලත්මුදලිට, ප්‍රේමදාස ජානාධිපතිවරයා අබිබවා,
නැත්නම් ප්‍රේමදාසගේ සට්ටැඹියන් වූ රංජන් හෝ කුරේ අබිබවා මරණීය තීන්දුව වෙනස් කර
ගන්න ලැබෙන්නේ නෑ.
අප මේ ගැන පුදුම විය යුතු නැත්තේ
රිචඩ්ගේ මිනීමරුවන්ට දඬුවම් දෙන්නට, රිචඩ් අලෙවි කොට බලයට ආ චන්ද්‍රිකා, මහින්ද වැන්නන්ටවත් උවමනාවක් හෝ හැකියාවක් නොතිබූ තත්ත්වයක් යටතේයි.
සිය දරුවා බලහත්කාරයෙන් මහා රෑ
පැහැරගෙන යද්දී ඉදිරියට පැන වියරුවෙන් මෙන් ඊට විරුද්ධව කටයුතු කළ මනෝරාණි
දේශපාලකයාගේ පොරොන්දුව විශ්වාස කොට සංයමයකට පත් වුවද, පසුදා
දහවල් මළසිරුර හඳුනාගන්නට යන්නේ රිචඩ් මරා දමා ඇති බව සිතේ ධාරණය කොට ගෙනයි.
දහස් ගණන් දරුවන් අතුරුදහන් වී මළ
සිරුර සොයා ගන්නටවත් නොහැකිව ටයර් සෑවල පුළුස්සා දමා හෝ ගංගාවල පාකර කිඹුලන්ගේ, කබරයන්ගේ
ගොදුරු බවට පත්වූ කලෙක සිය පුතාගේ සිරුර දකින්නට ලැබීමෙන් තමන් ලංකාවේ සිටින වාසනාවන්ත
මවක් බව මනෝරාණි ප්‍රකාශ කිරීමෙන් ඇගේ සිතුවිලි ප්‍රකට වෙනවා. රිචඩ් ගේ මරණය
ඉදිරියේ හඬා නොවැටෙන ඇය සිය පුතා මරා දැමුවන් පිළිබඳ වෛරයක් තරහවක් ගොඩනගා ගන්නවා.
රිචඩ් ගේ දෙණ අසලට එන මිනිරුවා නොහොත්
ප්‍රේමදාස ඉදිරියේ මුවින් නොබැන ඇය පෙන්නුම් කරන්නේ ඒ කෝපයයි. ඒ මොහොතේ ස්වර්ණා
මල්ලවාරච්චි සිය කෝපාග්නිය මුහුණෙන්, බැල්මෙන්,
ඉරියව්වෙන් මුදා හළ අයුරු ප්‍රශංසනීයයි. ඒ ප්‍රේමදාසව දවා හළු කරන බැල්මක්.
චිත්‍රපටයේ මා වඩාත්ම අගය කරන
සිනමානාත්මක දර්ශනය වන්නේ ගයාන් ගිටාරය වයද්දී රිචඩ් හා මොනෝරාණි ඊට එක්වෙමින් ගී
ගයන අවස්ථාවයි. එය හඳගමගේ සිනමාවේ රූපමය සත්කාරය හා චන්නගේ කැමරාකරණයේ අති විශිෂ්ට
රූපාවලියකි. විශේෂයෙන්ම single
take එකක් ලෙස රූගත කර ඇති ඒ දර්ශනයේ කැමරා චලනය
චන්නගේ හැකියාවේ ඉහළම සන්ධිස්ථානයක් සනිටුහන් කරනවා. බඩකඩෙත්තු චිත්‍රපටවල දියාරු
වී යන චන්නගේ හැකියාව හඳගම කලකට පසු යළි ඔසවා තබනවා කිව්වොත් නිවැරැදියි.
එසේම අඳුරු පැහැ පසුතල හා වර්ණ මගින්
කලා අධ්යක්ෂවරයා හා කැමරා අධ්යක්ෂවරයා ඇති කළ මනෝභාවය වඩාත් කුළුගැන්වෙන්නේ ප්‍රේමදාස
බෝම්බයෙන් ඝාතනය වූ අවස්ථාවෙන් පසු ආලෝකමත්ව හා වර්ණවත්ව රූපාවලිය සකස් කොට ඇති
ආකාරය නිසයි. ඉන් අනතුරුව
ජනතාව මහ මඟට බැස ප්‍රීතියෙන් නටන දර්ශනය වන තෙක්ම මෙම තානය පවත්වා ගැනීම සංකේතාත්මකයි.
රිචඩ් මරා දැමීමෙන් කම්පනයට පත් වී
කෝපයට පත්වන මනෝරාණි මව්වරුන්ගේ පෙරමුණ හරහා සිය දේශපාලන අවශ්‍යතාවලට භාවිතා
කිරීමට මහින්ද රාජපක්ෂලාට, මංගල සමරවීරලාට හැකිවන්නේ ඇය තුළ වන අති මානුෂීය හා
මාතෘත්වය සසල වූ හැඟීම් ඉදිරියේදීය. දරුවන් අහිමි වූ හෝ මරා දැමූ පවුල් වල
මවුවරුන්ට ඇය නායකත්වය දෙන්නේ අවංක චේතනාවෙනි.
අප්‍රතිහත ධෛර්යයෙනි.
ඒ මිනීමරු පාලකයන් පළවා හැරීම ඇගේ
ඒකායන අරමුණයි. ඒ පාලන සමයේම එක් දැති රෝදයක් වූ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි වැනි
සමීපතමයෙකුගේ විවේචන ඉදිරියේ වුව නොසැලෙන මනෝරාණි තමන්ගේ ඉහළ මධ්‍යම පාන්තික සමාජ
භාවිතය පසෙකලා මහ පාරට බසින්නේ ඒ අරමුණනි.
සිය ආදරණීය පුත්‍රයා වෙනුවෙන් තමන්ට
පිදිය හැකි ඉහළම ප්‍රේමය එලෙස කටයුතු කිරීම බව ඇය විශ්වාස කළා වැන්න.
අශෝක හඳගම සිය කළා ජීවිතය ආරම්භ කළේ "හෙණ" හා "මාඝාත" යන වේදිකා
නාට්‍ය නිර්මාණය කිරීමෙනි. පැවැති අතිශය බිහිසුණු වාතාවරණයේදී ජීවිත අවදානම පවා
නොතකා හඳගම කටයුතු කළේ සමස්ථ තරුණ පරම්පරාවක හඬ යටපත් වන්නට ඉඩ නොදී පුරවැසියාගේ
සිත් සතන් පුදූ කොට දෑස් වසා පැවති කඩතුරා ඉවත් කිරීමටයි.
එහෙයින්ම "හෙණ" හා
"මාඝාත" වැනි නාට්‍ය මා හඳුන්වන්නේ "අමු" නාට්‍ය ලෙසිනි. ඒ
"අමු" බව නිර්මාණයේ ප්‍රක්ෂේපණයට ඉමහත් ජවයක් සැපයීය.
"රාණි" චිත්‍රපටයේදී හඳගමගේ අමු
නාට්‍ය වල තිබු "අමු" බව ඉස්මතු වේ. ඔව් ... මෙවන් දේශපාන පාදඩ යුගයක්
ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමේදී අමුවෙන් කිව යුතු දේ අමුවෙන්ම කිව යුතුය. අමුවෙන් පෙන්විය
යුතු දේ අමුවෙන් පෙන්විය යුතුය. "රාණි" චිත්‍රපටයේ විටින් විට මතුවන මේ
අමු අගතියට මා ප්‍රිය කරන්නේ ඉන් ප්‍රේක්ෂක සිතුවිලි උද්දීපනය කරන බැවිණි.
රණසිංහ ප්‍රේමදාස, ලලිත් ඇතුලත්මුදලි, මංගල සමරවීර,
මහින්ද රාජපක්ෂ වැන්නන් කරලියට ගෙන ඒමෙන් කිසියම් ඉතිහාසයක් අමුවෙන්ම
ප්‍රේක්ෂකයා ඉදිරියට ගෙන ආවා මදිවට හඳගම ඒ
දේශපාලකයන්ගේ ලක්ෂණ අමුවෙන්වෙන්ම ගෙන හැර
පා ඇත. ඒ හැමෙකාම කටුයුතු කර ඇත්තේ තම තමන්ගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් හා තම තමන් සම්බන්ධ
දේශපාලන යන්ත්‍රයේ දතිරෝද ලෙසිනි.
ඒ සඳහා නළුවරණයේදී වඩාත් සැලකිලිමත් වන
හඳගම, එකී චරිත නිරුපනය සඳහා අද දවසේ මෙරට සිටින
නළුවන් අතරින් ඉතාමත් නිවැරදි තේරීම් සිදු කොට ඇති බව මගේ අදහසයි. එසේම ඒ චරිත
සමාජය ඉදිරියේ කෙතරම් ප්‍රබල චරිත වුවත් ඒවා මනෝරාණිගේ චරිතය අබිබවා ඉස්මතු
නොකරන්නට හඳගම පරිස්සම් වෙයි.
කොටින්ම රිචඩ්ගේ හෝ කරුගේ චරිතය වුවත් මනෝරාණිට
ඉහළින් මොහොතක්වත් මතු වන්නේ නෑ.
රඟපෑම් ගැන සඳහනක් කරද්දී "හංස විලක්" හි මිරැන්ඩා,
"සාගර ජලය මදි හැඬුවා ඔබ සන්දා" හී හීන්
කෙල්ල, "සුද්දිලාගේ කතාව"හි සුද්දී අබිබවා
යනවා පමණක් නොව ස්වර්ණාගේ රංගන ජීවිතයේ උපරිම රේඛාව සනිටුහන් කළ "දඩයම"
හි රත්මලී රංගනයටත් ඇය සමපාත වන බවයි මගේ අදහස.
"රාණි" චිත්‍රපටයේ කිසිදු අවස්ථාවක
අපට හුරු පුරුදු ස්වර්ණා මල්ලවාරච්චිගේ රංගන විලාශය දක්නට නැහැ. ඉන්නේ
"රාණි"ම පමණයි. අංග රචනගේ දක්ෂතාව වගේම ස්වර්ණාගේ එළැඹුමත්, හඳගමගේ මෙහෙයවීමත් ඊට හේතු වන්නට ඇති. අපට මෙහෙම කියන්නට සිදු වන්නේ
මනෝරාණි සරවනමුත්තු යම් යම් අවස්ථාවලදී සැබැහින් මෙන්ම රූප මාධ්‍යයෙන් අප දැක ඇති
නිසයි. චිත්‍රපටය පුරා දිවෙන්නේ ස්වර්ණාගේ ලතාව නොව, ස්වර්ණාගේ
ඉඟි බිඟි නොව, ස්වර්ණාගේ භාෂා විලාශය නොව මනෝරාණිමයි.
එහෙයින් සිය ජීවිත කාලය තුළ අති
විශිෂ්ඨ රංගනයක් කළා කියා ස්වර්ණාට සතුටු විය හැකියි.
අනෙක් රංගන ශිල්පීන් හා ශිල්පිනියන්
ගැන කියනවා නම් කරු නමැති මෙහෙකරුවා ලෙස රඟ පෑ මයුර කාංචන සියල්ලන් අබිබවා පෙරමුණට
එනවා. මයුරගේ රංගනය ස්වර්ණාට සිය හැඟීම් පිළිඹිබු කර ගැනීමට ඉමහත් පිටුවහලක් වෙනවා.
ප්‍රේමදාස ලෙස රඟන ප්‍රියන්ත ලලිත්
වගේම මංගල සමරවීර ලෙස රංගන අශාන් ඩයස් සිය භූමිකා මැනවින් රඟපානවා. සමාන්‍යයෙන් මීට
පෙර බොහෝ අවස්ථාවලදී අධි රංගනයක යෙදුණු අශාන්
ඩයස් සිය සීමා මායිම් තේරුම් ගනිමින් අදාළ චරිතයට ආවේශ වෙන්නේ මුල් වරට බවයි මගේ
හැඟීම. අශාන් බොහෝ චිත්‍රපට වල අශාන්ම
තමයි.
ලලිත් ඇතුලත්මුදලි ලෙස රඟන, සනත් ගුණතිලක ඉතා අසීරු චරිතයක් සිය අණසකට යටත් කරගැනීමට දක්වන උත්සහය
අගය කළ යුතුයි. මේ සනත් කළ හොඳ රංගනයක්.
මහින්ද රාජපක්ෂ ලෙස රඟන බිමල් ජයකොඩි,
මහින්දගේ දැවැන්ත ප්‍රතිරූපය ග්‍රහණය කරගැනීමේදී තරමක් අසරණ වෙන බව
දැනෙනවා. අශාන්, තමන් අබිබවා මංගල වෙද්දී, බිමල් මහින්ද නොවී බිමල්ට සීමා වෙන ලකුණු පෙනෙනවා. මෙය වඩාත්
සංසන්දනය වන්නේ අශාන් හා බිමල් එකම දර්ශන වල පෙනී සිටිද්දීයි.
රිචඩ්ගේ ප්‍රේමනීය සගයා වන ගයාන් ලෙස රඟන සජිත අනුත්තරත් ස්වර්ණාගේ රංගන බලපරාක්‍රමය
හමුවේ යටපත් වෙන බව පෙනෙන නමුත් රෙහාන්ට මතු වන්නට ඉඩ හරිමින් සාර්ථක රංගනයක
නියැලෙනවා. සජිතගේ දක්ෂතා එලෙසින්ම මතු වූවා නම් රෙහාන් ස්වෝත්සහයෙන් ගොඩ නගන්නට
වෙර දරන නුහුරු රඟපෑම් යටපත් වන්නට ඉඩ තිබුණා.
සෞම්‍ය ලියනගේ අනුසයා සුබසිංහ, ගිහාන් ප්‍රනාන්දු, සම්පත් ජයවීරට
පෙනී හිටින්න විතරක් තියෙන නිසා ඒ චරිත වලට කාව ගත්තත් ලොකු අවුලක් නෑ.
කිංග්ස් රත්නම්, නලින් ලුසේනා, අනුරාධ මල්ලවාරච්චි තමන්ගේ මැර භූමිකා
මැනැවින් ඉටු කරනවා. ඔවුන් සිය පුද්ගලිකත්වය අබිබවා යමින් පොලිස් මැරයන් බවට පත්
වෙනවා.
ස්ටෙෆාන් තිරිමාන්න නම් වැඩේට
ගැලපෙන්නේ නෑ. පොඩි කොමඩි ගතිය මතු වෙන්නේ. හඳගමට තම පිටපතට
සංගීතකාරයෙකුගේ චරිතයක් ඔබ්බවන්නට අවශ්‍ය වීම අපට ප්‍රශ්න කළ නොහැකි වුවත්,
එය අනවශ්‍ය බවත් ප්‍රේක්ෂකයාට තේරුම් යන්නේ ස්ටෙෆාන් එකී චරිතය මනාව
වහා නොගත් නිසාත්, හඳගම ඒ චරිතය බලෙන් එල්ලූ නිසත් කියලයි මට හිතෙන්නේ.
"රාණි" චිත්‍රපටයේ කැමරාකරණය
සුවිශේෂයි. චන්න දේශප්‍රියගේ දක්ෂතාව රටම හඳුනනවා. කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයෙකු ලෙස සලකා
තමයි මම එහෙම කියන්නේ. බිමල් දුෂ්මන්තගේ කලා අධ්යක්ෂණය චිත්‍රපටයට ගෙන එන්නේ
ආලෝකයක්. ප්‍රියන්ත දිසානායකගේ අංග රචනා වගේම අරුණ ප්‍රියන්ත කළුආරච්චිගේ හඬ
පාලනයත් "රාණි" චිත්‍රපටයේ අගය වැඩි කරනවා.
චිත්‍රපටයේ සමහර තැන් තවත් සංස්කරණය
වූවානම් මැනවයි සිතෙන නමුදු රවීන්ද්‍ර ගුරුගේ තම සංස්කරණ අත්දැකීම් මත නිවරැදිම
සංස්කරණය ලෂ්‍යයන් තෝරා ගැනීමට වෙහෙසී ඇති බව පෙනෙනවා. තිර පිටපතේ පවත්නා එහාට
මෙහාට පිට පැනීම්, ගලායාම ඕලාරික කරන අවස්ථා නැතිවා නොවේ.
විශේෂයෙන් "මාඝාත" වේදිකා
නාට්‍යය නරඹා රිචඩ් හා මනෝරාණි පැමිණෙන දර්ශනයේ ඇදෙන ගතියක් දැනෙනවා. ඒ වගේම සංගීතකාරයාගේ
දර්ශනත් ඇදි ඇදී යනවා. ඒ හැරෙන්නට මා පෙර සඳහන් කළ පරිදි ගිටාරය වයන තැනත්,
අවසන් දර්ශනයේ පොලිස් මැරයන් රිචඩ් සොයා යාමත්, තරුණිය රිචඩ්ගේ කාමරට යන්නට අවසර ඉල්ලා පඩිපෙළ නගින දර්ශනයත් සුපිරි සංස්කරණ අවස්ථා.
දෘශ්‍ය සංකලනය කරන චත්‍ර වීරමන් මැයි රැලියේ බෝම්බය පිපිරවීමේ දර්ශනය
පමණක් ගත්තත් ඔහු මෙරට සිටි දක්ෂතම දෘශ්‍ය සංකලන ශිලිපියෙක් බව මොනවට කියා
සිටිනවා.
"රාණි" යනු ලාංකික සිනමාවේ විශිෂ්ටතම
චිත්‍රපටයක් නොන්වන්නා සේම අශෝක හඳගම නිර්මාණය කළ තවත් සුවිශේෂී චිත්‍රපයටයක්. එය
අත්‍යන්තයෙන්ම දේශපාලන චිත්‍රපටයක්.
මනෝරාණි නිතර දුම්වැටි ඉරීම, විස්කි බිම, රිචඩ් සමලිංගික නැඹුරුතාවක් දැක්වීම,
මනෝරාණි හා ලලිත් අතර ප්‍රේමයක සංඥා දැල්වීම වැනි කාරණා සැබෑ ජීවිත
වල මනෝරාණි, රිචඩ්, ලලිත්ලාට
කෙලෙස අදාළදැයි අප දන්නේ නෑ. හැබැයි චරිත ගොඩ
නැංවීමේදී, අධ්‍යක්ෂවරයාට ඒ සඳහා ඇති අනුල්ලංඝනීය
අයිතිය බැහැර කරන්නටත් බැහැ. මන්ද “රාණි” යනු biographical
හෙවත් biopic චිත්‍රපටයක්
නොවන නිසා.
"රාණි" අමු දේශපාලන චිත්‍රපටයක්.
එක අවිචාර සමයක් පිළිබිඹු කරන අපුරු චිත්‍රපටයක්. වඩාත්ම ඒ බව දැනෙන්නේ ලංකාවේ
දේශපාලනය උඩු යටිකුරු වූ මෙවන් අවස්ථාවක මෙය තිරගත වීම නිසයි.
හෙන්රි
වර්ණකුලසූරිය
