විචාර සටහන
හෙන්රි වර්ණකුලසූරිය
“රෙද්දෙන් වැසුණු සිනමාවේ නිරුවත”
සුරංග හඳපාන්ගොඩගේ “වලාකුළු අතර කෙටි චිත්‍රපටය නරඹන්න අවස්ථාව ලැබුණා. එය නැරඹීමෙන් පසු ඇතිවූ අදහස් හා මතිමතාන්තර සටහන් කරන්න හිතුවා.එහෙයින් මේ “වලාකුළු අතර” කෙටි චිත්‍රපටය ගැන කෙරෙන අදහස් දැක්වීමකින් එහා ගිය සිංහල සිනමාවේ අභාග්‍යසම්පන්න අත්දැකීමක් ගැන කතිකාවක් ගොඩ නැගෙන කතාබහකට මුල පිරීමක්ද වෙනවා.
“වලාකුළු අතර” කෙටි චිත්‍රපටය ගැන මගේ අදහස් මෙයාකාරයි.
සුරංග හඳපාන්ගොඩ නිර්මාණශීලී නවක සිනමාවේදියෙක්. ඔහුගේ පළමු කෙටි චිත්‍රපටයට පාදක කොට ගත්තේ මගේ “නිරුවත් ජීවිත” කෙටිකතා සංග්‍රහයේ “එන එනමින්” වූ කෙටිකතාවයි. එය ඔහු මැනැවින් රූපගන්වා තිබුණා.
මා නොහඳුනන එකල සුරංගගේ පළමු උත්සහය ගැන මෙවන් කෙටි සටහනක් තැබුවා මතකයි.
“සුරංග…අවංකවම ඉතා හොඳ production එකක්. Script එක අපූරුවට, කෙටිකතාවේ හරය උකහාගෙන ලියලා තියෙනවා. ආධුනිකයින් වුවත් රඟපෑම් වලින් චරිතවලට සාධාරණයක් ඉටු කරලා. ස්තූතියි.”
හැබැයි සුරංග “වලාකුළු අතර” නිර්මාණය කිරීමේදී විටෙක කිසියම් ආකාරයක සමාජයීය හා මතවාදීමය සීමා පුපුරවා හරිමින්ද යළි වෙනත් සීමා තුළ හිරවෙමින් ඉන්නවා කියලයි මට හිතෙන්නේ.
චිත්‍රපටයේ ගීතා අලහකෝන් හා උමා අසෙනි යන රංගන ශිල්පිනීන් දෙදෙනාගේ රංගනය ඉතා ඉහළ මට්ටමක තියෙනවා. විශේෂයෙන් ගීතාගේ. හැබැයි ගීතා දුම්වැටිය උරන්නේ නුහුරු විදිහටයි. ඇය මේ දර්ශනය රූගත කරන්නට පෙර මීට වඩා දුම්බීමේ පෙරහුරු තියන්න තිබුණා කියලා හිතෙනවා. මට පෙනුණේ ඈ දුම්වැටිය දෙතොල එක් කොට හපන බවයි. විය යුත්තේ ෆිල්ටරය දෙතොලේ සීරුමාරුවට රඳවා ගැනීමයි. හැබැයි ඇය දුම් ආග්‍රාණය කිරීම නිවැරැදි ලෙස කරනවා. මේ වරදේ වගකීම මා පවරන්නේ අධ්‍යක්ෂවරයාටයි. ඔහු එය නිවැරැදි කළ යුතුයි. (සිංහල සිනමාවේ මා දුටු ස්වභාවිකම සිගරැට් ඉරීම කළේ සංගීතා වීරරත්නයි.)
ප්‍රධාන නළුවාගේ රංගනයෙන් ආලෝකයක් ලැබෙන්නේ නෑ. ඒ තේරීම වැරැදි බව කිව යුතුයු. උමා හා ගීතාගේ සූක්ෂම රංගනය ඉදිරියේ හෙතෙම පසුබසිනවා.
අජිත් කුමාරසිරි සහ නාමිණී පංචලාගේ සංගීතය චිත්‍රපටය එක්ක පෑහෙන්නේ නෑ. ආදරයේදී සමාජයීය සීමා මායිම් බිඳහෙලන මෙහි සංගීතය ගොරහැඩිව වෙනම ඇහෙන්න ගන්නවා.
දිල්ශාන් ලන්ත්‍රාගේ කැමරාකරණය සුවිශේෂයි. විශේෂයෙන් කැමරා කෝණ හා රූප සංරචනය සිනමාත්මක ගුණය තීව්‍ර කරනවා. අජන්ත අලහකෝන්ගේ කලා අධ්‍යක්ෂණය ඊට දායක වී ඇතිවා නිසැකයි.
අජිත් රාමනායකගේ සංස්කරණය අධ්‍යක්ෂවරයාට අවශ්‍ය රිද්මය පවත්වා ගන්නවා. සමහර දර්ශන තවත් සංස්කරණය වියයුතු යැයි කෙනෙකුට සිතෙන්නට ඉඩ ඇතත් ඒ සුරංගට අවශ්‍ය රිද්මය විය යුතුයි. සිද්ධි දාමය හා සංස්කරණය මැනැවින් ගැලපෙනවා.
දැන් එළැඹෙන්නේ “වලාකුළු අතර” සමස්ථය බිඳ හෙලන දර්ශනය වෙතයි. මේ මාතෘකාව කතා කළ යුතුමයි.
ඒ චිත්‍රපටයේ අන් කිසිවෙකුත් නොමැති කාමරයක සමලිංගික, (නැතහොත් ලෙස්බියන්) තරුණියන් දෙන්නෙක් ලිංගික සුව විඳින අපූරු දර්ශනයක් තිබුණා. අපූරු කිව්වේ රූප සැකසුම මැනැවින් නිර්මාණය කොට තිබූ නිසයි. ගීතා අලහකෝන් හා උමා අසෙනි යන රංගන ශිල්පිනීන් දෙදෙනාගේ රංගනය ඉතා මැනැවින් ඉදිරිපත් කොට තිබූ නිසයි.
ඒත් මේ රංගනයේදී ඔවුන්ගේ නිරුවත් ලෙස පෙනෙන සිරුරු සුදු පිරුවටයකින් වසා තිබුණා. අපි නිදහස්, වෙනත් කිසිවෙකුත් නැති කාමරයක ලිංගික සුව විඳින්නේ රෙදි පොරවගෙනද? මා නම් කැමැති නූල් පොටක්වත් නැත්නම් තමයි. “වලාකුළු අතර” කෙටි චිත්‍රපටයේ අධ්‍යක්ෂ හෝ නිළියන් දෙදෙනා යහන්ගත වෙන්නේ එහෙමදැයි මා දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ දර්ශනය විකාරයක්. එක්කෝ එවන් දර්ශන ඉවත් කොට වෙනත් ආකාරයකින් ලිංගික ප්‍රහර්ශය දනවන්නට උත්සහ කළ යුතුයි. පෙන්නන්නම ඕනෙ නම් රෙද්ද ගැලවිය යුතුයි.
මේ ගොංපාට් එක විවේචනය කරන්නේ ප්‍රසන්න විතානගේ අධ්‍යක්ෂණය කළ “ගාඩි” චිත්‍රපටයත් ඈඳා ගනිමින්. (ප්‍රසන්න වැනි දැවැන්තයෙක් එඩිතර නොවෙද්දී සුරංග වැනි නවකයෙක් කෙසේ එඩිතර වන්නද? ඒත් චිත්‍රපට කරනවා නම් ඒ එඩිතර බව තිබිය යුතුයි.) ප්‍රසන්න රජකාලේ නිරුවත්වූ ගාඩි කාන්තාවන්ගේ දෙතන “ගාඩි” චිත්‍රපටයේදී වැසූ අයුරු හාස්‍යජනකයි.
ඇත්තටම ප්‍රසන්නට එලෙස රූගත කරන්න හයියක් නැත්නම් හෝ නිළිය දෙතන පෙන්නන්න සූදානම්
නැත්තං එහෙම ෆිල්ම් හදන්න හොඳ නෑ. ඉන් හෑල්ලු වෙන්නේ අධ්‍යක්ෂවරයා.
සුරංග හඳපාන්ගොඩ තරුණ අධ්‍යක්ෂවරයාටත් කියන්න තියෙන්නේ සැබෑව පෙන්නන්න බැරි නම් මේ තේමාවන් හෝ කතාවලින් ෆිල්ම් හදන්න එපා. නිකං විකාරයක් වෙනවා.
මා එසේ කියන්නේ අපි නිර්මාණකරණයේ යෙදෙන්නේ නම් අප විසින්ම තනා ගන්නා කොටු හා ගුහාවලින් එළියට ආ යුතුයි. කොටු දාන්න වාරණය කරන උන්ට ඉතිරි කොට නිර්.මාණකරුවා චින්තනමය වශයෙන් නිදහස් විය යුතුයි.
https://moviestar.lk/ වෙබ් අඩවියෙන් උපුටා ගැනිණි.
-සිතන්නා...
-
